نکته جالب مسابقه ایران و لبنان، حضور تعداد زیادی تماشاگر در ورزشگاه صیدا بود در حالیکه گفته می شد این مسابقه بدون تماشاگر برگزار می شود. با این حال تیم میزبان پشت محل استقرار دوربین، تعدادی تماشاگر را وارد ورزشگاه کرده بود که آنها در لحظات مختلف بازی مشغول ایجاد سر و صدا علیه تیم ملی بودند.

در عین حال اگر فیلم بازی را بخصوص در نیمه دوم نگاه کنید، تیم پزشکی دو نفره لبنان حداقل 6 بار وارد میدان شده و بازیکنان لبنانی را به انحاء مختلف مورد مداوا قرار داده است. در حالیکه داور مسابقه بعد از هر مصدومیت، درخواست برانکارد می کرد اما تیم پزشکی سلانه سلانه و خرامان خرامان وارد زمین می شد و با کشتن حداکثر زمان ممکن، از دورترین منطقه راه بیرون را در پیش می گرفت.

لبنانی ها 3 بار برانکارد را وارد زمین کردند و البته به جز مورد کاپیتان این تیم، در باقی موارد بعد از خروج بازیکن از زمین، او به سرعت آماده ورود به زمین بودند. این وقت کشی ها کاری کرد که دراگان اسکوچیچ سرمربی تیم ملی ایران بعد از گل سردار آزمون رفتاری را از خود به نمایش بگذارد که از او کمتر دیده بودیم. 

اسکوچیچ بعد از گل آزمون به سمت بازیکنان ایران دوید و درست روبروی نیمکت لبنان ایستاد و با مشت های گره کرده رو به جمعیتی که در ورزشگاه حاضر بودند، شادی کرد. کاری که به مذاق نیمکت نشینان لبنان خوش نیامد و آنها به سمت سرمربی تیم ملی ایران هجوم آوردند. البته اسکوچیچ واکنش دیگری در این صحنه نداشت و در حالیکه داور مشغول بررسی صحنه گل آزمون بود، با نظر داور چهارم و رأی داور، از کنار زمین اخراج شد و ادامه بازی را از روی سکوها تماشا کرد.

اسکوچیچ که به 3 تعویض و تغییر پست های مکرر ورق را به سود ایران برگردانده بود، روزی ویژه را در روی نیمکت تیم ملی سپری کرد. روزی که در غیاب مهدی طارمی فوق ستاره تیم ملی و با یک برد شیرین و ثانیه آخری دنبال شد. آن هم در شرایطی که بسیاری از منتقدان عقیده داشتند بازیکنانی مانند آزمون و نوراللهی که 2 گل تیم ملی را به ثمر رساندند، باید زمین بازی را ترک می کردند.

 بعد از این اتفاقات بود که ایوان هاسک سرمربی اهل جمهوری چک تیم ملی لبنان از اسکوچیچ انتقاد کرد و رفتار او را شایسته مربی که تیمش دارد به جام جهانی صعود می کند، ندانست. البته ما بعد از عصبانیت مربیان پس از گل تساوی خاطرات زیادی داریم و این برای ما مثل یک خشم مقدس می ماند. جالب اینکه بعد از گل احمد نوراللهی هم این بار بخش دیگری از نیمکت لبنان به سمت بازیکنان ما آمدند که در این بین احسان حاج صفی بیش از دیگران در صحنه حضور داشت و درگیری ها با دخالت سایرین به پایان رسید تا بازیکنان تیم ملی روی زمین چمن صیدا یک جشن صمیمی را رو به دوربین عکاس فدراسیون فوتبال به نمایش بگذارند.

 یک برد رویایی با دو گل در وقت‌های اضافه  ایران را به تنهایی در صدر جدول گروهش در مقدماتی جام جهانی قرار داد.   هر آنچه از بدشانسی در طول نود دقیقه درو کرده بودیم با پاداشی به یادماندنی جبران شد. حالا که بردیم چه بهتر که اینگونه بردیم. بردی حماسی که به ما یادآوری می‌کند که  اولا هیچ حریفی را نباید دست کم گرفت و دوما اینکه  سطح جنگاوری و تلاش و اراده‌ی بازیکنان در این تیم چقدر بالا و امیدوارکننده است.در روزی که حتی تساوی هم می‌توانست بحث عدم دعوت از طارمی را به پتکی بر سر سرمربی تیم ملی تبدیل کند تا تمام آنچه تا کنون بدست آورده را به تاثیر تنها یک بازیکن تقلیل دهد، تیم ملی صاحب بردی شد که البته در ذهن اغلب فوتبال‌دوستان ایرانی، از قبل سه امتیازش به حساب تیم ملی واریز شده بود!

با این حال تیم ملی فاصله‌ی زیادی تا یک باخت غیرمنتظره نداشت آن هم در روزی که به جز ۱۵ دقیقه بین دقیقه ۷۰ تا ۸۵، بهتر و بیشتر از تمام بازی‌های زمان اسکوچیچ در خلق موقعیت، تنوع به خرج داد و شانسش را هم از عمق، هم از کناره‌ها و هم از سانتر‌ برای زدن گل امتحان کرد.

روزی که تیم ملی یکی از ارکان اصلی‌اش در یازده بازی قبلی‌اش را در اختیار نداشت، نقش ویژه یک بازیکن را در نظم و هارمونی دادن به حملات تیم ملی را نباید از یاد برد. وحید امیری که به سختی می‌توان او را به عنوان بهترین بازیکن جدال با لبنان انتخاب نکرد، تلاش زیادی برای برقراری پل ارتباطی بین خط میانی و خط حمله کرد و سعی کرد تا آن نقشی که را که طارمی به خوبی ایفا می‌کرد را در دست بگیرد. هر چند او با آمدن صیادمنش عقب‌تر هم رفت اما پاس‌های دقیق و روی زمین او که در  زمین نه چندان مناسب بازی، اغلب سالم به مقصد رسیدند، فضاسازی‌هایش از کناره‌ها و خوب دیدن فضاهای خالی به کمک آمد تا  تیم دچار آشفتگی در فاز هجومی نشد هر چند تیم ملی در دقایقی از بازی و به خصوص در فاصله دقایق ۷۰ تا ۸۵ تمرکز لازم برای خلق موقعیت و تداوم دادن به حملاتش را نداشت اما در اغلب دقایق  در برقراری فاصله زمانی مناسب بین حملاتش موفق بود و شاید دو ایراد باعث شد تا گل زدن تا دقیقه نود میسر نشود.

 در 

یکی نبود قابلیت ارسال‌های سریع و دقیق و ضربتی در بین بازیکنان کنارهی و دیگری حضور قلی‌زاده چپ‌پا در راست و جهانبخش راست‌پا در چپ. استفاده از بازیکن راست پا در چپ و چپ‌پا در راست در فوتبال امروز متداول است و قابلیت‌های تاکتیکی خاصی به روند حرکتی یک تیم می‌دهد اما در این بازی که حریف در یک سوم دفاعی و به خصوص در محوطه جریمه‌اش فشرده بازی می‌کرد و فضای زیادی برای مانور بازیکنان ایران وجود نداشت، زدن ضربات اول و استپ نکردن توپ در محوطه جریمه اهمیت زیادی داشت. در حالی که چند بار توپ روی پای راست قلی‌زاده و چپ جهانبخش آمد همین موضوع جلوی حملات سریع‌تر و یا زدن ضربات موثرتر به سمت دروازه حریف را گرفت.

 در حالی که همه چیز مهیای یک بازی احساسی و پر تنش و عصبی از سوی بازیکنان ایران بود و چند باری هم بازیکنان تیم ملی به مرز آن نزدیک شدند، بازی خوب وحید امیری که همراه با دقت زیاد در پاس دادن بود به کمک تیم ملی آمد تا آشفتگی به بازی ایران در فاز هجومی سرایت نکند و از این نظر امیری که به نوعی محور شکل دهی بازی ایران در فاز هجومی بود را می‌توان به عنوان بهترین بازیکن ایران در مقابل لبنان انتخاب کرد.